خاطرات خانواده ازادگان

[مارال خانم]

زهرا جان مرسی گلم امیدوارم شما هم شاد باشین

[مارال خانم]

وقتی اعلام شد اسرا ازاد شدن نمیدونید با چه زوق و شوقی هممون روبروی تلویزیون جمع شدیم جوری نگاه میکردیم میخواستیم گمشده خودمون رو پیدا کنیم. به گوش مادرم رسید اون اسیری که از خونوادش عکس گرفته بود ازاد شد . به هر مکافاتی بود مامان و بابا خودشون رو رسوندن خونشون از اون ازاده سوال کردن که این عکس کیه جواب شنیدن اون عکس یه ازاده از تبریز هست مادرم همون جا غش کرد. بعد از اون مادرم ارامشش رو از دست داد. یکماهی گذشت داشتیم ناامید میشدیم که بهمون اطلاع دادن ازاده شما 2 روز دیگه میاد خونه . باورش سخت بود خونه ای که سوت و کور بود یهو اینهمه شلوغ شد هر کسی یه گوشه کار را میگرفت . مادرم اما مثل منگها فقط نگاه میکرد . روزی که قرار بود ازاده ها برگردن ما برای استقبال به فرودگاه رفتیم اما به ما گفتن اونا رو بردن به شهرهاشون برگشتیم به خونه سر کوچه چشمم بهش افتاد توی اون جمعیت نمیدونید چه جوری خودمو بهش رسوندم باورم نمیشد یعنی این برادرمه با پوست سیاه سر تراشیده چشمهای از حدقه بیرون زده بقیه رو میتونید حدس بزنید.... از من همش خبر مامان رو میگرفت نمیدونید چه طوری خودشو از جمعیت جدا کرد و خودشو انداخت به پای مامان.... تا چند دقیقه نمیتونستیم اونا رو از هم جدا کنیم ......بعد از چند روز ما با خیلی چیزها روبرو شدیم .اخلاق تند و پرخاشگری یکی از اونها بود.... از برادرم هم فقط اسمش باهاش بود اون ضجرهایی که کشیده بود از اون ادم دیگه ای ساخته بود پسری 25 ساله با کوله باری از ضجرهای یک ادم 80 ساله . .....

[zahra82]

سرم را نه ظلم می تواند خم کند ، نه مرگ ، نه ترس ، سرم فقط برای بوسیدن دست های تو خم می شود مادرم . . .

[sama jan]

از خوندن این خاطرات ،چشمام نه بلکه قلبم گریه کرد...

[مارال خانم]

من به عنوان خواهر ازاده و همسر ازاده به این عنوان افتخار نمیکنم .درد ها و رنجهای بعد از اسرات کم از خود اسارت برای این عزیزانم نیست . هنوز بعد از بیست سال بعضی از شبها همسرم خواب های خاکستری دوران اسارتش رو میبینه و اون روز تا شب حال و روز خوبی نداره.اگه خانواده شهدا داغ عزیزانشون رو دارن ما خانواده ازادگان داغ و درد عزیزانمون رو هر روز شاهد هستیم .