بقیة الله اعظم (عجل الله فرجه شریفه)

[mona2012]

ملعون است ، ملعون است کسی که نماز مغربش را به تأخير بيندازد ، تا زمانی کهستارگان آسمان پديدار شوند .
(بحار الأنوار ، ج 52، ص 15 )

ملعون است ، ملعون است ، کسی که نماز صبحش را به تأخير بيندارد ، تا زمانی که ستارگان آسمان محو شوند .
(بحارالأنوار ، ج 52، ص 16 )

[mona2012]

هر يک از پدرانم بيعت يکی از طاغوتهای زمان به گردنشان بود ، ولی من در حالي قيام خواهم کرد که بيعت هيچ طاغوتی به گردنم نباشد .
(بحار الأنوار ، ج 53، ص 181 )

[mona2012]

ما در رعايت حال شما کوتاهی نمی کنيم و ياد شما را از خطر نبرده ايم ، که اگر جز اين بود گرفتاريها به شما روی می آورد و دشمنان شما را ريشه کن می کردند . پس از خدا بترسيد و ما را پشتيبانی کنيد .
(بحار الأنوار ، ج 53، ص 175 )

[mona2012]

فايده عطسه وبرخورد با آن

مرحوم شيخ صدوق، طوسى، طبرسى وبرخى ديگر از بزرگان رضوان اللّه تعالى عليهم، به نقل از نسيم - خادم امام حسن عسكرى عليه السلام - حكايت كنند:

هنگامى كه حضرت صاحب الزّمان عليه السلام از رحم مادر به دنيا آمد، انگشت سبّابه خود را به سمت آسمان بلند نمود؛ ودر همين لحظه نگهان عطسه اى كرد وسپس اظهار داشت: (الحمد للّه ربّ العالمين، وصلّى اللّه على محمّد وآله).

بعد از آن با كمال فصاحت فرمود: ظالمان وستمگران گمان كرده اند كه حجّت وولىّ خداوند متعال زايل ونابود شونده است، چنانچه به ما اجازه سخن گفتن وبيان حقايق داده شود، همانا شكّ وشُبهه از بين خواهد رفت.

همچنين به نقل از نسيم خادم حكايت نمانند:

يك شب پس از آن كه حضرت مهدى موعود (عجّل اللّه تعالى فرجه الشرّيف) تولّد يافت، چند روزى بعد از آن به محضر مبارك آن حضرت شرفيات شدم، هنگامى كه نشستم عطسه كردم.

حضرت در حقّ من دعائى كرد وفرمود: (يَرْحَمُكَ اللّهُ).

من از محبّت ودعاى حضرت، بسيار خوشحال شدم.

سپس به من فرمود: اى نسيم! آيا مى خواهى تو را به نتيجه وفايده عطسه آشنا سازم؟

عرضه داشتم: بلى، فدايت گردم.

حضرت در همان موقعيّتى كه تازه به دنيا آمده بود، فرمود: (هُوَ أمانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَةُ أ يّامٍ) يعنى؛ عطسه انسان را از مرگ به مدّت سه روز در اءمان مى دارد.

[mona2012]

جواب چهل مسئله مشكل از كودكى خردسال

سعد بن عبداللّه قمى حكايت نمايد:

روزى متجاوز از چهل مسئله از مسائل مشكل را طرح وتنظيم نمودم تا از سرور ومولايم حضرت ابومحمّد امام حسن عسكرى صلوات اللّه عليه پاسخ آن ها را دريافت نمايم.

از شهر قم به همراه بعضى دوستان حركت كرديم، هنگامى كه وارد شهر سامراء شديم به سوى منزل آن حضرت روانه گشته؛ وپس از آن به منزل رسيديم واجازه ورود گرفتيم، داخل منزل رفتيم.

همين كه وارد شديم، ديدم مولايم همچون ماه شب چهارده در گوشه اتاق نشسته است وكودكى خردسال را - كه چون ستاره مشترى مى درخشيد - روى زانوى خود نشانيده بود.

امام عسكرى عليه السلام به ما اشاره نمود كه جلو بيائيد ودر نزديكى ما بنشينيد.

پس طبق فرمان حضرت، جلو رفتيم ونشستيم وسپس مسائل خود را به طور كلّى مطرح كرديم.

امام حسن عسكرى صلوات اللّه عليه پس از شنيدن سخنان ومسائل ما، اشاره به كودك نمود واظهار داشت: اى فرزندم! جواب شيعيان خود را بيان كن.

پس ناگهان، آن كودك لب به سخن گشود وتمامى سؤ ال هاى ما را يكى پس ‍ از ديگرى جواب كافى داد.

و بعضى سؤال ها را پيش از آن كه مطرح كنيم، خود كودك مطرح مى نمود وجواب آن را مى داد، به طورى كه همه ما مبهوت ومتحيّر گشتيم كه اين كودك خردسال چگونه در همه علوم وفنون شناخت كافى دارد وبا بيان شيوا تمامى سؤ ال هاى ما را پاسخ داده وهمه افراد را قانع مى نمايد؟!

پس از آن، امام حسن عسگرى صلوات اللّه عليه متوجّه من شد وفرمود: اى سعد بن عبداللّه! براى چه از قم به اين جا آمده اى؟

عرضه داشتم: ياابن رسول اللّه! چون عشق زيارت وديدار شما را داشتم، بدين جا آمده ام.

حضرت فرمود: پس بقيّه سؤال هائى را كه تهيّه وتنظيم نموده بودى، چه شد؟

پاسخ دادم: آماده وموجود مى باشد.

فرمود: از فرزندم ونور چشمم مهدى موعود عليه السلام آنچه مى خواهى سؤ ال كن.
و من بعضى از سؤال هاى باقى مانده را مطرح كردم، از آن جمله عرضه داشتم: ياابن رسول اللّه! تاءويل وتفسير كهيعص چيست؟

كودك در حالى كه روى زانوى پدر نشسته بود، فرمود: اين حروف، رموز واخبار غيبى الهى است كه خداوند متعال در رابطه با حضرت زكريّا پيغمبر عليه السلام بيان نموده است؛ چون زكريّا از خداوند متعال درخواست نمود تا اسامى خمسه طيّبه - پنج تن آل عبا عليهم السلام - را تعليم او نمايد.

لذا جبرئيل عليه السلام نازل شد وآن اسامى مقدّس را به او تعليم داد؛ وهر زمان حضرت زكريّا عليه السلام يادى از آن اسامى: (محمّد، علىّ، فاطمه، حسن، حسين عليهم السلام) مى كرد، هر نوع مشكل وناراحتى كه داشت، حلّ وبر طرف مى گرديد.

امّا هرگاه نام حسين عليه السلام بر زبان جارى مى نمود وبه ياد آن حضرت مى افتاد، غم واندوه فراوانى بر او عارض مى شد؛ وافسرده خاطر مى گرديد.

پس روزى اظهار داشت: خداوندا! علّت چيست كه هر موقع چهار نفر اوّل را يادآور مى شوم، دلم آرام مى گيرد؛ وچون پنجمين نفر را ياد مى كنم محزون گرديده ودر چشمانم اشك حلقه مى زند؟!

خداوند متعال كهيعص را در جواب حضرت زكريّا عليه السلام برايش ‍ فرستاد؛ وتمامى اخبار وجرياناتى را كه بر امام حسين عليه السلام مقدّر شده بود، به وسيله آن رموز كلّى برايش بيان نمود:

(كاف) يعنى؛ كربلاء وحوادث آن، (هاء) اشاره به هلاكت وشهادت اهل بيت سلام اللّه عليهم، (ياء) يزيد - بن معاويه است - كه بر امام حسين عليه السلام ظلم نمود، (عين) اشاره به عطش وتشنگى آن حضرت واصحاب مى باشد؛ و(صاد) صبر واستقامت آن حضرت خواهد بود.

سپس آن كودك در ادامه فرمايشات گهربارش فرمود: چون حضرت زكريّا عليه السلام اين خبر را - از فرشته الهى يعنى؛ جبرئيل امين عليه السلام - دريافت نمود، وارد مسجد شد وبه مدّت چند روز در مسجد ماند ومرتّب گريه وزارى مى كرد.

ودر پايان افزود: حضرت يحيى پيغمبر وامام حسين عليهماالسلام هر دو به مدّت شش ماه در رحم مادر بودند؛ ودر شش ماهگى به دنيا آمدند.

إكمال الدّين: ص 452، ح 21، إرشادالقلوب ديلمى: ص 422، احتجاج طبرسى: ج 2، ص 523، ح 341، بحارالا نوار: ج 52، ص 78 - 88