جوش صورت یا آکـنه

[Mahshid]

استفاده از لیزر و نور در درمان جوش

از نور وگرما از زمان‌های قدیم برای درمان بیماری‌های مختلف استفاده شده است.

با پیش‌رفت علم فیزیک وساخت دستگاهای نوری جدید مثل لیزر و لامپ‌های تک رنگ (تک طول موج) امکان استفاده بیشتر از نور در درمان بیماری‌های پوستی فراهم آمد.

فیزیک نور: نور خورشید، مخلوطی از رنگ‌ های مختلف است. هر رنگ نور، طول موج مخصوصی دارد. اگر منشوری را در مقابل نور خورشید قرار دهیم، رنگ‌ های مختلفی ایجاد می‌شود. طول موج‌ هایی که رنگ آبی تا بنفش ایجاد می‌کنند با چشم انسان قابل رؤیت هستند. طول موج‌های پایین‌تر از نور آبی را اشعه ماورا بنفش و طول موج‌های بالای نور قرمز را اشعه مادون قرمز مینامند.


یک اصل مهم علمی

هر ملکول بر اساس خواص ساختمانی خود، یک طول موج از نور را بیشتر از بقیه جذب می‌کند. با جذب انرژی، طول موج ملکول فوق گرم می‌شود و اثرات شیمیایی به وجود می‌آورد. برای درمان جوش صورت سه نوع مختلف درمان نوری وجود دارد.

۱- نور معمولی تک طول موج (Narrow band)
این نور از لامپی ساطع می‌شود که برخلاف لامپ‌ های معمولی فقط یک طول موج خاص را تولید می‌کند. نظیر لامپ نور آبی که فقط نور آبی با طول موج ۴۱۵ را از خود ساطع می‌کند، یا لامپ نور قرمز که طو ل موج ۶۶۰ را تولید می‌کند. (این لامپ ‌ها با لامپ‌ های مهتابی که روی آن‌ها رنگ قرمز یا آبی می‌زنند تفاوت دارند.)

۲- لیزر: LASER
همان نور معمولی است که خواص فیزیکی آن‌را تغییر داده‌اند، به این ترتیب که اولاً تک طول موج است، ثانیاً فقط در یک مسیر مستقیم حرکت می‌کند و برخلاف نور معمولی پراکنده نمی‌شود، ثالثاً پر انرژی است.

۳- فتودینامیک تراپی: Photodynamic Therapy
می‌تواند با نور معمولی یا نور لیزر باشد. در این روش بر پوست ماده‌ای می‌مالند که پوست را به نور حساس می‌کند و موجب واکنش شیمیایی می‌شود.

الف- نور معمولی: یک نمونه از دستگاه‌ هایی که نور معمولی تک طول موج از خود ساطع می‌کند در شکل زیر دیده می‌شود. این دستگاه حاوی لامپ‌ های آبی با طول موج ۴۱۵ و لامپ ‌های قرمز با طول موج ۵۶۰ است.

باکتری دخیل در به وجود آمدن آکنه (p.acne) ماده‌ای به نام پورفیرین می‌سازد که با طول موج ۴۱۵ وسیله پورفیرین جذب می‌شود که به تخریب باکتری می‌انجامد. طول موج ۵۶۰ نیز اثرات ضدالتهابی دارد و التهاب ضایعات آکنه را کم می‌کند. این نور باید تا ۳ماه و هر روز به مدت ۱۵ دقیقه روی صورت تابانده شود.

شایان ذکر است که بعد از سه ماه از جوش ‌های صورت به میزان ۷۵% کم می‌شود.

ب- لیزر: برای درمان جوش چندین نوع مختلف دستگاه ‌های لیزر وجود دارد.

با استفاده از دستگاه لیزر PDL (طول موج ۵۸۵) با یک جلسه درمان ۵۳% بهبودی حاصل می‌شود و این بهبودی تا سه ماه دیگر ادامه می‌یابد.

لیزر دیود با طول موج mm ۱۴۰۰ نیز در درمان جوش صورت موثر است. انرژی این لیزر توسط مولکول های آب در لایه میانی پوست جذب می‌شود و با ایجاد گرما به غده‌های چربی پوست آسیب می‌رساند و بدین ترتیب ضایعات جوش صورت را کاهش می‌دهد.

ج- فتو دینامیک تراپی: در این روش بر پوست ماده‌ای می‌مالند که پوست را به نور حساس می‌کند. این ماده، داخل سلول‌های چربی پوست تجمع می‌یابد و به دنبال تابش اشعه با طول موج مخصوص فعال می‌شود و تولید رادیکال‌های آزاد اکسیژن می‌کند.رادیکال‌های آزاد اکسیژن منجر به کاهش ضایعات جوش صورت می‌شوند. این روش نسبت به لیزر ایجاد تحریک وقرمزی بیشتری می‌کند اما اثر آن به مدت طولانی تر باقی می ماند.

نتیجه‌گیری
استفاده از روش‌های درمانی نور ولیزر در درمان جوش صورت مؤثر است. این روش‌ها مورد تاًیید سازمان غذایی دارویی امریکا (FDA) هستند. اثر درمان‌های نوری در درمان جوش صورت معادل درمان‌های دارویی فعلی جوش صورت است، اما عوارض داروهای خوراکی را ندارد و بیمار مجبور نیست در طول روز چندین مرتبه دارو مصرف کند. استفاده از دستگاه‌های نوری و لیزر آسان است.

درم ابریشن Dermabrasion از زمانهای دور افراد مبتلا به جوشگاه یا اسکار در صورت دنبال راهی برای درمان آن بوده اند. جوشگاه یا اسکار همان فرورفتگی های ناشی از جوش در صورت است.این فرورفتگی ها گاهی بدنبال آبله مرغان یا سالک ویاضربه وتصادف ایجاد می شوند.جوشگاه یا اسکار انواع مختلف دارد. یکی از بهترین درمانهای اسکار درم ابریشن است

درم ابریشن عبارت است از تراشیدن صورت. با وسایل مخصوصی سطح پوست را تراش میدهند. زخمی یکنواخت وسطحی ایجاد می شود.در عرض یک هفته بدن انسان زخم را ترمیم کرده و با پوستی نو جایگرین می کند.

[Mahshid]

چه موقع درم ابریشن فایده دارد؟
در گذشته درم ابریشن فقط برای جوشگاه ها وفرورفتگی های ناشی از جوش و آبله مرغان کابرد داشت.اما امروزه برای درمان چین وچروک، لکه های ناشی از بالا رفتن سن، خالکوبی و اسکار وجوشگاه های ناشی ار تصادف بکار می رود.

کارهای قبل از عمل درم ابرشن چیست؟
بیمار توسط پزشک معاینه می شود. منافع ومضرات عمل درم ابریشن برای بیمار شرح داده میشود.عکس از صورت بیمار گرفته میشود(برای مقایسه با نتیجه بعداز عمل). لازم است بیمار در عرض چند ماه قبل از عمل مواجهه طولانی با آفتاب نداشته و برنزه نکرده باشد.در صورتی که بیمار چند ماه قبل از عمل از کرمهای ترتینوئین استفاده کرده باشد، نتیجه عمل بهتر و شانس عوارض کمتر خواهد بود. همچنین لازم است

بیمار برای پیشگیری از تبخال از چند روز قبل تا چند روز بعداز عمل قرص آسیکلوویر مصرف کند.

عمل درم ابریشن چگونه انجام میشود؟
درم ابریشن در مطب یا کلینیک قابل انجام است.احتیاج به بستری ندارد. صورت بیمار با تزریق ماده بیجس کننده بی حس میشود.سپس صورت بیمار را ضد عفونی می کنند.عمل درم ابریشن یا تراشیدن پوست هم با دستگاه وهم با دست قابل انجام است. انجام درم ابریشن با دست ارجح است. زیرا میزان تراشیدن پوست با دست قابل کنترل تر می باشد.

بعد از عمل درم ابریشن چه اتفاقی می افتد؟
برای چند روز پوست مثل یک آفتاب سوختگی شدید است.در این دوران بیمار باید روزانه چند بارصورت را شسته واز پمادهای تجویز شده استفاده کند.همچنین باید از آفتاب به شدت اجتناب کند. بهبودی زخم ایجاد شده بطور معمول ده روز طول میکشد.

پوست تازه تشکیل شده در ابتدا صورتی ویا قرمز است.این پوست در عرض هشت تا دوازده هفته به رنگ طبیعی باز می گردد.در طی این مدت بیمار می تواند از لوازم آرایش و کرمهای پوشاننده استفاده کند. همچنین باید از آفتاب به شدت اجتناب کند.

چه عوارض احتمالی بعداز درم ابریشن وجود دارد؟
قدرت ترمیم وباز سازی پوست در افراد مختلف متفاوت است.به عبارت دیگر برخی خوش زخم وبرخی بد زخم هستند.ممکن است لک تیره و یا لک روشن بعداز درم ابر یشن ایجاد شود.افرادیکه بدنبال هر زخمی دچار لک تیره می شوند از شانس بیشتری برای این عارضه برخوردارند.لکه های تیره با دارو قابل درمان هستند.

مانند هر زخم دیگری احتمال بوجود آمدن گوشت اضافه بعداز ترمیم زخم درم ابر یشن وجود دارد.این خطر در افرادیکه سابقه این عارضه را دارند بالاتر است.بهر حال در صورت بروز این عارضه راه حل درمانی وجود دارد.

محدودیتهای درم ابریشن کدامند؟
درم ابریشن برای هر جوشگاهی مناسب نیست.لازم است برای برخی از جوشگاهها قبل از درم ابریشن اقدامات دیگری انجام شود.مثلاً در مورد جوشگاه های عمیق بهتر است قبل از درم ابریشن عمل ساب سیژن و یا پانچ الویشن انجام شود.

تکرار عمل درم ابریشن به فاصله شش ماه الی یک سال نتایج بهتری می دهد.

بیمار می تواند تا هجده ماه بعداز عمل همچنان انتظار بهبودی بیشتر را داشته باشد.

ترتینوئین (کترل لوکاسید) – آکنه مایسن پلاس

همگی نامهای مختلف یک دارو هستند.نام علمی این دارو ترتینوئین است. ترتینوئین از ویتامینA ساخته می شود. ترتینوئین به شکل کرم مالیدنی به کار میرود. مهمترین دارو در درمان جوش صورت است. ترتینوئین، دانه های ریز سر سفید یا سر سیاه (کمدونها) را از بین می برد.همچنین مانع بوجود آمدن کمدونها می شود. جوشهای بزرگ وقرمز از کمدونها بوجود می آیند.بنا براین ترتینوئین اساس درمان جوش است.

تحمل پوست افراد مختلف نسبت به ترتینوئین فرق میکند. باید با کم وزیاد کردن مقدار مصرف ترتینوئین در هر نوبت به مقدار ایده ال دست یافت. طوری که مختصر پوسته ریزی ایجاد شود. بهتر است شروع مصرف به اندازه یک عدس از کرم به همه صورت یک شب در میان باشد.بتدریج پوست به ترتینوئین عادت می کند.

در این موقع باید مصرف ترتینوئین را افزایش داد.

افرادیکه پوست خشک دارند، به ترتینوئین حساس ترند.این افراد بهتر است در طول روز از یک مرطوب کننده استفاده کنند.ترتینوئین پوست را به نور حساس میکند. بنابراین در طول روز باید از یک ضدآفتاب مناسب استفاده شود.به همین دلیل ترتینوئین باید شبها استفاده شود.

پوست برخی از افراد نسبت به ترتینوئین بسیار حساس است. ترتینوئین بمدت نیم ساعت هر شب روی پوست اینها کافی است.

ترتینوئین علاوه بر اثرات ضد جوش اثرات روشن کنندگی وضد چروک نیز برای صورت دارد. بنابراین در ازبین بردن لکه های ناشی از جوش مؤثر است.

ثابت شده مصرف طولانی مدت ترتینوئین هیچگونه عارضه ای ندارد.

ترتینوئین مانع بوجود آمدن کمدونها می شود،بنابراین برای جلوگیری از عود جوش بهترین دارو است.

[Mahshid]

عوامل درمانی
اولین قدم در درمان اکنه، تعیین شدت بیماری است. شمارش تعداد جوش ها روش مناسبی جهت تعیین شدت آکنه نمی باشد، زیرا ممکنست چند عدد آکنۀ بزرگ و کیستیک بیشتر از تعداد زیادی آکنۀ ریز و غیر التهابی، زیبایی را تحت تاثیر قرار دهد.

عوامل درمانی موضعی و خوراکی در مراحل مختلفی از پیدایش آکنه عمل کرده و اثر بخشی دارند که می توان آنها را به تنهایی و یا به صورت ترکیبی به کار برد. در بیشتر موارد، ترکیب دو یا سه دارو کفایت می کند و چنانچه پس از ۸-۴ هفته درمان، آکنه بهبود پیدا نکرد، باید روش درمانی عوض شود نه اینکه داروی جدید اضافه گردد. یک نکتۀ مهم اینست که بیمار بداند درمانهای موضعی، بیشتر جهت پیشگیری از ایجاد آکنه های جدید است و اغلب اثر چندانی روی جوش های موجود ندارد. بنابراین باید درمان موضعی برای تمام قسمت هایی که احتمال بروز آکنه دارند، انجام گیرد.

ـ ترتینوئین : ( Retin – A )
که رتینوئیک اسید یا اسید ویتامین A نیز نامیده می شود، داروی انتخابی برای آکنۀ خفیف غیر التهابی می باشد. این دارو در اشکال محلول، ژل و کرم موجود است. مکانیسم عمل، افزایش روند ساخت سلولی و کاهش چسبندگی بین سلول های کراتینیزه است. استفادۀ مداوم موضعی، منجر به خشک شدن پوست و نازک شدن لایۀ شاخی شده و پوست را نسبت به آفتاب سوختگی، باد، سرما، خشکی و مواد تحریک کننده مانند الکل و صابون حساس می کند. ترتینوئین، یکبار در روز به صورت یک لایۀ نازک روی پوست مصرف می شود. اکثر بیماران تا هفتۀ نهم الی دوازدهم بهبود می یابند. برخی بیماران، هرگز با ترتینوئین سازگار نمی شوند که چنانچه تا ۸-۶ هفته ادامه یابد، باید درمان دیگری را انتخاب کرد.

ـ بنزوئیل پراکسید
اثر عمدۀ آن ضد باکتریایی است و بیشتر از همه روی آکنه های التهابی، کیستیک و عفونی تاثیر دارد. بنزوئیل پراکسید، به صورت ژل ( با بنیان آب، الکل، استون یا صابون ) موجود است. این دارو، اثر خود را به صورت خشـک کنندگی و پوسته ریزی نشان می دهد. اکثر بیماران طـی چند روز اول درمان، دچار قرمزی پوست و واکنش شده و معمولاً ظرف یک تا دو هفته سازگاری پیدا می کنند.

ـ داروهای خشک کننده و پوسته دهنده
این مواد جزء قدیمی ترین شیوه ها برای درمان آکنه می باشند. اسید سالسیلیک، رزورسینول و گوگرد، از ترکیبات موجود در این گروه هستند.

ـ آنتی بیوتیک های موضعی
اکثر این لوسیون ها بنیان الکلی دارند. اریترومایسین و کلیندا مایسین از آنتی بیوتیک های رایج مصرفی هستند که برای آکنه های معمولی یا عفونی خفیف مفیدمی باشند.

ـ آنتی بیوتیک های خوراکی
برای درمان انواع آکنه به کار گرفته می شوند. از این دسته می توان به تتراسایکلین، داکسی سایکلین، اریترومایسین، آمپی سیلین، سفالکسین، مینوسیکلین و … اشاره کرد که عمدتاً به صورت دو بار در روز مصرف میگردند. تجربه نشان داده است که مصرف طولانی آنتی بیوتیک های خوراکی بی خطر است. ولی هر یک از این آنتی بیوتیک ها ممکنست با اثرات نامطلوبی چون عدم تحمل گوارشی، حساسیت، سرگیجه و غیره همراه باشد. معمولاً شروع دارو با دوز بالا و کم کردن آن پس از کنترل بیماری، نتایج بالینی بهتری به دنبال دارد. این هدف معمولاً طی چند هفته تا چند ماه حاصل می شود.

ـ داروهای آنتی آندروژن
این درمان برای آن دسته از مبتلایان که نشانه های بالینی افزایش آندروژن را دارند، به کار می رود. سه دستۀ دارویی برای تنظیم سیستم هورمونی و درمان آکنه استفاده می شود: استروژن ها برای سرکوب آندروژن تخمدانی ( مانند داروی ضد بارداری خوراکی )، کورتیکواستروئیدها برای سرکوب آندروژن غدۀ فوق کلیه ( مانند دگزامتازون یاپردنیزون ) و آنتی آندروژن ها برای عمل در سطح محیطی ( مانند اسپیرنولاکتون )

روآکوتان
ایزوترتینوئین ( B-cis رتینوئیک اسید ) با نام تجارتی آکوتان، مؤثرترین داروی در دسترس جهت درمان آکنۀ التهابی و کیستیک می باشد که طی ۲۰ سال گذشته، انقلابی در درمان آکنۀ شدید ایجاد نموده است. این دارو تمام عوامل اصلی دخیل در ایجاد آکنه را تحت تاثیر قرار داده و به شکل چشمگیری سبب کنترل آکنه و دوره های طولانی مدت بهبود می شود. بیماران دچار آکنه های شدید و به خصوص انواع کیستیک آن، آکنۀ التهابی متوسط که به سایر درمان ها پاسخ نمی دهد، ایجاد اسکار به دنبال آکنه، چرب بودن بیش از حد پوست و انواع غیر معمول یا بد فرم آکنه که در فرد ایجاد افسردگی می نماید، موارد انتخابی برای شروع روآکوتان هستند. روآکوتان تشکیل چربی توسط غدد سباسه، باکتری های پوست و نیز میزان التهاب را کاهش می دهد. در صورتیکه درمان به موقع آغاز گردد، از تشکیل اسکارهای شدید ناشی از آکنه های کیستیک نیز جلوگیری به عمل خواهد آمد.

روآکوتان به صورت کپسول های ۴۰ و ۲۰ و ۱۰ میلی گرمی تهیه شده است. دوز مصرفی آن mg 1-5/0 به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن در روز و طول درمان معمولاً ۲۰ هفته می باشد. آغاز اثر درمانی روآکوتان بعد از ۲ هفته است و معمولاً ۸۵% بیماران ظرف مدت ۴ ماه بهبود می یابند. در صورتیکه به دورۀ دوم درمان احتیاج باشد، باید حداقل به مدت ۸ هفته بین این دو دوره فاصله گذاشت. چرا کـه بعضی از این بیماران بـه دنبال قطع روآکوتان، بتدریجشروع به نشان دادن علایم بهبودی می نمایند.

مادۀ فعال روآکوتان، از طریق دستگاه گوارش جذب شده و در صورت مصرف همزمان روآکوتان با شیر یا غذای چرب، میزان جذب آن افزایش می یابد. حدود سه ساعت بعد از دریافت mg80 روآکوتان، متوسط غلظت خونی آن به ng300-200 در سی سی می رسد. نیمه عمر حذف آن بین ۲۰-۱۰ ساعت است که عمدتاً از طریق صفرا صورت می گیرد.

با توجه به اثرات جانبی مصرف روآکوتان که بیش از ۳۰ مورد می باشد، باید مصرف آن تنها به مواردی محدود شود که فرد مبتلا به آکنۀ ندولر متعدد، به سایر درمان های رایج، مثل آنتی بیوتیک سیستمیک پاسخ نمی دهد. ( ندول ها، ضایعات التهابی با قطر بیش از ۵ میلی متر هستند که ممکنست دچار عفونت یا خونریزی گردند. )

عوارض دارو
هر بیمار کاندید مصرف روآکوتان، باید کاملاً در مورد عوارض احتمالی آن مطلع گردد. بیشتر عوارض، وابسته به دوز هستند. شایع ترین عوارض روآکوتان، عوارض خفیف تر آن شامل: خشکی پوست به ویژه ناحیۀ صورت و لب ها که ممکنست با خارش و پوسته ریزی مختصر همراه باشد، قرمزی پوست، خشکی گلو که می تواند منجر به خشونت صدا گردد، خشکی غشاء مخاطی داخل بینی که گاهی با خونریزی توأم است، خشکی و تحریک پذیری چشم ها که ممکنست در آن دسته از بیماران که از لنز تماسی استفاده می نمایند، مشکل ایجاد کند، دردهای عضلانی که در اینصورت باید از ورزش های شدید اجتناب نمود، افزایش موقت ریزش مو و . . . می باشند.

دستۀ دوم، عوارض جدی تر ناشی از این دارو بوده که خوشبختانه شیوع کمتری دارند. شامل سر درد، احساس گیجی، ضعف، بیحسی، خستگی، خواب آلودگی، تهوع و استفراغ، تعریق، تغییرات سیکل قاعدگی، تغییرات بینایی، کاهش شنوایی، اختلال تمرکز، کاهش اشتها و وزن، زردی، مشکلات کبدی، کم خونی، تشنج، خشکی مفاصل و عضلات، بیماری التهابی روده، تغییرات خلق ( شامل افسردگی، اختلالات روحی و رفتاری که در موارد نادر به افکار و اقدام به خود کشی می انجامد )، عفونت های سیستمیک یا موضعی ( نظیر عفونت بافت احاطه کنندۀ بستر ناخن )، افزایش پیگمانتاسیون پوستی، تورم غدد، التهاب ملتحمه، دیستروفی ناخن، حساسیت به نور، دفع خون یا پروتئین در ادرار، التهاب عروقی، تغییرات سطح گلوکز خون (به ویژه در بیماران دیابتی )، افزایش سطح اسید اوریک خون که می تواند در مقادیر بالا، عملکرد کلیه را مختل نموده و یا در افراد مبتلا به نقرس سبب بروز حملۀ جدید شود، کاهش سلول های خونی که کم خونی، تسهیل کبود شدگی و خونریزی و نیز افزایش استعداد ابتلا به عفونت را به دنبال دارد و . . .

ـ اثرات سمی روی کبد
عملکرد کبد باید قبل و نیز یکماه بعد از شروع درمان، توسط تست های کبدی چک شده و سپس هر ۳ ماه یکبار تکرار گردد.

مواردی از هپاتیت بالینی و نیز افزایش خفیف تا متوسط آنزیم های کبدی در تقریباً ۱۵% افرادی که تحت درمان با روآکوتان هستند، دیده می شود. گاهی اوقات حین ادامۀ مصرف دارو و یا با کاهش دوز آن، سطح این آنزیم ها به حد نرمال برمی گردد. چنانچه سطح آنزیم های کبدی به حد نرمال برنگشته و یا شک به بروز هپاتیت وجود داشته باشد، باید دارو را قطع و به بررسی علت آن پرداخت.

ـ ناراحتی های روانی
روآکوتان می تواند منجر به بروز افسردگی، سایکوز و به صورت نادر تفکر خودکشی یا مبادرت به خودکشی شود. مکانیسم این وقایع هنوز شناخته نشده است. چنانچه این علایم، حین روآکوتان تراپی آشکار شوند، تنها قطع دارو کافی نیست و باید ارزیابی بیشتری صورت گیرد.

ـ افزایش خوش خیم فشار داخل جمجمه
مصرف روآکوتان با افزایش فشار داخل جمجمه همراه بوده است. نشانه های اولیۀ آن سردرد، تهوع، استفراغ و اختلال بینایی هستند . بیمارانی که دچار این علایم می شوند، باید از لحاظ تورم دیسک بینائی معاینه و در صورت مثبت بودن نتیجه، روآکوتان سریعاً قطع و به نورولوژیست ارجاع داده شوند.

ـ کدورت قرنیه
در صورت بروز هرگونه مشکل بینایی در زمان مصرف این دارو، باید مصرف آنرا قطع کرده و حتماً معاینۀ چشمی صورت گیرد. موارد مشاهده شده از کدورت قرنیه، اکثراً در پیگیری ۷-۶ هفته بعد از قطع روآکوتان، برطرف شده بودند.

ـ متابولیسم چربی ها
قبل از شروع مصرف روآکوتان و بعد از آن با فواصل معین باید میزان چربی های خون را اندازه گیری نمود. برخی از بیماران دریافت کنندۀ روآکوتان افزایش تری گلیسرید، کاهش HDL و افزایش سطح کلسترول خون را تجربه می کنند. این تاثیرات بر تری گلیسرید، HDL و کلسترول، به دنبال قطع روآکوتان قابل برگشت هستند. معمولاً پاسخ چربی خون به مصرف روآکوتان، ظرف ۴ هفته رخ می دهد. بیماران چاق، دیابتی، الکلی و دارای زمینۀ خانوادگی مثبت، بیشتر مستعد افزایش تری گلیسرید هستند. تری گلیسرید بیش از ۸۰۰ میلی گرم درصد، ریسک ابتلا به پانکراتیت را هم بالا می برد.

ـ دیابت
در بیماران دیابتی، تعیین مکرر قند خون در دوران استفاده از روآکوتان توصیه می شود. همچنین موارد جدید از بروز دیابت در زمان مصرف روآکوتان گزارش شده است.

ـ کاهش دید شبانه
با توجه به اینکه وقوع این امر ناگهانیست، بیماران باید نسبت به این عارضۀ بالقوه آگاه شده و برای رانندگی و یا کار با ماشین آلات در طی شب، احتیاطات لازم را به عمل آورند.

هیپراستوزیس
به دنبال مصرف مقادیر بالای روآکوتان، به خصوص برای درمان مواردی غیر از آکنه، مواردی از افزایش بافت استخوانی ملاحظه شده است. رادیوگرافیهای کنترل که در مطالعات آینده نگر از بیماران درمان شده با روآکوتان بعمل آمده، نمونه هایی از هیپراستوزیس استخوانی را نشان داده است.

ـ بیماری التهابی روده
این عارضه، بیشتر در بیماران دارای سابقۀ ناراحتی های روده ای مشـاهده می شـود. در کلـیۀ بیمارانی کـه درد شکـمی،

خونریزی از مقعد و یا اسهال شدید را تجربه می کنند، مصرف روآکوتان باید قطع شود.

مهمترین عارضه در رابطه با مصرف روآکوتان، تراتوژن بودن آنست. ریسک بالای ابتلای جنین به نقائص و ناهنجاری های متعدد مادرزادی و نیز سقط، مصرف آنرا در خانم های باردار، مطلقاً ممنوع ساخته است. حتی در خانم های غیر حامله که در سن و شرایط باروری قرار دارند، استفاده از یک روش مؤثر جلوگیری از بارداری، به طور مداوم از یکماه قبل تا یکماه بعد از مصرف روآکوتان ضروریست. حتی اغلب به استفادۀ همزمان از دو روش توصیه می شود. خانم هایی که در سن باروری هستند، باید پیش از شروع مصرف، از نظر رد بارداری آزمایش شده و مصرف دارو را از روز دوم یا سوم قاعدگی آغاز کنند. در دورۀ مصرف نیز باید به طور ماهیانه، تست بارداری انجام شده و به بیمار اطلاعات کافی در مورد عواقب بروز بارداری در این دوران داده شود. همچنین در دوران شیردهی نیز باید مصرف روآکوتان را قطع نمود.

چند نکته :

با توجه به شباهت ساختمانی روآکوتان به ویتامین A، بیماران باید از مصرف مقادیر بالای مکمل حاوی ویتامین A اجتناب کنند تا از بروز اثرات سمی آن جلوگیری به عمل آید.

تجویز روآکوتان تنها باید توسط تشخیص و توصیۀ پزشک متخصص و معتبر پوست انجام گیرد.

باید به بیماران یادآور شد که گاهی ضایعات پوستی در حین درمان با روآکوتان، به خصوص در دورۀ اولیه، بدتر می شوند که این حالت گذراست.

توصیه شده است که بیماران، در طی درمان و یک ماه بعد از قطع این دارو، از اهداء خون خودداری کنند.

برای شروع مصرف روآکوتان عجله نکنید. پیش از آغاز استفاده، کلیۀ مزایا و معایب آنرا سنجیده و کاملاً از پروسه ای که قصد شروع آنرا دارید آگاه باشید. فراموش نشود که روآکوتان یک داروی بسیار مهم با دستور العمل خاص مصرف است، نه یک عامل زیبایی که به راحتی در دسترس همگان قرار گیرد.

منبع : سلامت - پزشکان بدون مرز

[سهیلا گل]

اطلاعاتی در مورد جوش صورت

[sarana]

جوش (آکنه یا Acne) مشکلی پوستی بوده و زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو در اثر تجمع چربی و سلول پوستی مرده در آن پر می شود. معمولا جوش (آکنه) در نواحی پوست صورت، گردن، قفسه سینه، شانه ها و گرده رخ می دهد. بعضی از افراد از آکنه با نام جوش سرسیاه، جوش سرسفید، جوش، جوش صورت و … رخ می دهد.
جوش یا آکنه در بین نوجوانان بسیار شایع بوده و معمولا بعد از سنین نوجوانی شروع به بهبود می کند. علامت جوش یا آکنه جوش های سرسیاه، قرمز، سرسفید و … بوده که در هرجای پوست از جمله پوست صورت ممکن است رخ داده و در صورت عفونت کرد، می تواند دردناک نیز باشد.

آکنه می تواند ناراحت کننده باشد، زخم ها و جای جوش به آرامی بهبود پیدا می کنند و قبل از بهبود کامل جوش های قبلی جوش دیگری برروی پوست ظاهر می شود. بسته به شدت آکنه می تواند باعث مشکلات عصبی، استرس و ناراحتی و همچنین باعث زخم های پوستی شود.
دلایل جوش صورت و سایر جوش های بدن

آکنه یا جوش زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو ا چربی و سلول های مرده پوست پر شود. فولیکول های مو به غدد سباسه (چربی دار) متصل می باشند. این غدد نوعی چربی به نام سبوم ترشح کرده که باعث روان شدن و مرطوب شدن پوست و مو می شود. سبوم بطور معمول از بهمراه مو از پوست بالارفته و سپس از منافذ فولیکول های مو خارج شده و به سطح پوست می روند. زمانیکه بدن شما سبوم (چربی) بیشتر از حد نیاز ترشح کرده و سلول های مرده بیشتری وجود دارد، هردو این عوامل با هم در فولیکول مو جمع شده و محیطی باکتریایی بوجود می آورد. این تجمع می تواند باعث بادکردن دیواره فولیکول و بوجود آمدن جوش سرسفید و یا باز شدن آن و بوجود آمدن جوش سرسیاه شود. سایر انواع جوش و کیست نیز در اثر فعل و انفعالت و شرایط مختلف این چربی و سلول مرده جمع شده بوجود می آید.
عوامل تشدید کننده جوش صورت و سایر نقاط بدن

عواملیکه می توانند باعث جوش زدن صورت و سایر نقاط بدن و یا تشدید جوش های موجود شود، شامل:

هورمون ها - هورمون های اندروژن که در دوران بلوغ در پسرها و دختر ها ترشحشان افزایش می یابد و همچنین در دوران بارداری و مصرف قرص های پیشگیری از بارداری افزایش ترشح دارند، باعث افزایش سبوم و در نتیجه بدتر شدن و یا افزایش جوش ها می شوند.
داروهای خاص - داروهای حاوی کورتیکواستروئیدها، آندروژن و یا لیتیوم نیز می توانند باعث جوش (آکنه) شوند.
رژیم غذایی - محققان معتقداند بعضی از خوردنی ها همچون لبنیات و خوراکی های پر از کربوهیدرات می توانند باعث جوش زدن شود.
لوازم آرایشی - بعضی از انواع لوازم آرایشی بخصوص آنها که چرب و روغنی هستند، ممکن است باعث آکنه شوند.
استرس - توجه داشته باشید که استرس باعث بوجود آمدن جوش نمی شود، اما اگر شما استرس داشته باشید، جوش یا آکنه شما بدتر می شود.

عواملیکه برروی آکنه یا جوش صورت و بدن بی تاثیراند و یا تاثیر کمی دارند، شامل:

خوراکی های چرب و شکلات - این خوراکی ها تاثیر کمی برجوش زدن داشته و یا اصلا تاثیری ندارند.
پوست کثیف - پوست چرک و آلوده باعث جوش زدن نمی شود. در حقیقت شستن و سابیدن بیش از حد پوست با صابون و مواد شیمیایی است که جوش ها را بدتر می کند. پاک کردن و شستن عادی و معمول پوست برای حذف چربی و سلول های مرده همه چیزی است که شما لازم دارید.

درمان جوش صورت و سایر نقاط بدن

درمان جوش یا آکنه با کاهش چربی پوست، افزایش سرعت از بین بردن سلول های مرده، درمان عفونت های باکتریایی، کاهش التهاب و یا همه چهار عامل ذکر شده، انجام می شود. در اکثر درمان های تجویزی جوش صورت و سایر نقاط بدن، نتیجه مطلوبی در 4 تا 8 هفته اول مشاهده نمی شود و حتی قبل از شروع به بهبود، ممکن است پوست شما بدتر نیز شود.در ادامه به معرفی انواع درمان های جوش صورت و سایر نقاط بدن که پزشک شما برای بهبود جوش های شما، ممکن است استفاده نماید، می پردازیم.

درمان های موضعی ساده - این درمان شامل استفاده از محلول ها و محصولات موجود در داروخانه ها می شوند، که با کاهش چربی پوست، کشتن باکتری ها و بهبود دفع سلول های مرده، به بهبود جوش ها کمک می کنند. این محصولات برای جوش ها و آکنه های ضعیف و معتدل مفید می باشند.
درمان های موضعی تجویزی - اگر جوش های شما به درمان های ساده موضعی جواب ندهد و بعد از استفاده از آنها بهبود نیابد، پزشکتان از این نوع درمان می تواند برای شما استفاده نماید. این درمان شامل استفاده از داروهای ترکیبی و یا طیف مختلفی دارو های و محلول ها بوده که با استفاده از آنها جوش های صورت و سایر نقاط بدن بهبود می یابد.
درمان های آنتی بیوتیکی - در مواقعی که جوش شما از انواع معمول و شدید می باشد، ممکن است دوره کوتاهی مصرف آنتی بیوتیک نیاز باشد.
درمان بوسیله ایزوترتینوئین - برای درمان جوش هایی که تبدیل به کیست شده اند، مصرف آنتی بیوتیک ها کافی نیست. برای درمان آکنه کیستی و یا آکنه هایی که به درمان های معمولی جواب نمی دهند، این نوع داروها استفاده می شوند. از آنجا که این داروها اثرات جانبی جدی دارند، فرد می بایست در طول دوران استفاده مرتبا به پزشکش مراجعه نماید.
قرص های ضدبارداری - بعضی از این داروها می توانند به بهبود جوش در زنان کمک نمایند.
لیزر درمانی و نور درمانی - در درمان های لیزری با آسیب رساندن به غدد چربی ساز، ترشح چربی را کاهش می دهند. نوردرمانی باکتری هایی که باعث التهاب جوش ها شده را هدف قرار داده و آنها را بمنظور بهبود جوش های صورت و بدن، نابود می کند.
لایه برداری و پلینگ نیز یکی دیگر از روش های درمان جوش صورت و بدن می باشد.

پیشگیری از جوش زدن

هرچند راه قطعی برای پیشگیری از آکنه یا جوش زدن وجود ندارد، با رعایت موارد زیر می شود، میزان بازگشت پذیری جوش ها را کاهش داد:

پاک کردن آرایش، قبل از خوابیدن.
دوش گرفتن بعد از ورزش و یا عرق کردن شدید.
اجتناب از آرایش غلیظ.
شستن آرام پوست و استفاده از شوینده های معتدل
منبع: دلایل و درمان جوش صورت یا آکنه - راستینه